از لحظ هاى که در يکى از اتاق هاى بيمارستان بسترى شده بودم، زن و شوهرى در تخت روبروى من
مناقشه بى پايانى را ادامه مى دادند. زن مى خواست از بيمارستان مرخص شود و شوهرش
مى خواست او همان جا بماند. از حرف هاى پرستارها متوجه شدم که زن يک تومور دارد و حالش
بسيار وخيم است. در بين مناقشه اين دو نفر کم کم با وضيعت زندگى آنها آشنا شدم. يک خانواده
روستائى ساده بودند با دو بچه. دخترى که سال گذشته وارد دانشگاه شده و يک پسر که در
دبيرستان درس مى خواند و تمام ثروتشان يک مزرعه کوچک، شش گوسفند و يک گاو بود. در
راهروى بيمارستان يک تلفن همگانى بود و هر شب مرد از اين تلفن به خانه شان زنگ مى زد. صداى
مرد خيلى بلند بود و با آن که در اتاق بيماران بسته بود، اما صدايش به وضوح شنيده مى شد.
موضوع هميشگى مکالمه تلفنى مرد با پسرش هيچ فرقى نم ىکرد: گاو و گوسفندها را براى چرا
برديد؟ وقتى بيرون مى رويد، يادتان نرود در خانه را ببنديد. درس ها چطور است؟ نگران ما نباشيد.
حال مادر دارد بهتر مى شود. بزودى برمى گرديم... چند روز بعد پزش کها اتاق عمل را براى انجام
عمل جراحى زن آماده کردند. زن پيش از آنکه وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و
مرد با لحنى مطمئن و «. اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه ها باش » : درحالى که گريه می کرد گفت
اما من احساس کردم که «. اين قدر پرچانگى نکن » : دلدارى دهنده حرفش را قطع کرد و گفت
چهره اش کمى درهم رفت. بعد از گذشت ده ساعت که زيرسيگارى جلوى مرد پر از ته سيگار شده
بود، پرستاران، زن بی حس و حرکت را به اتاق رساندند. عمل جراحى با موفقيت انجام شده بود.
مرد از خوشحالى سر از پا نمی شناخت و وقتى همه چيز روبراه شد، بيرون رفت و شب ديروقت به
بيمارستان برگشت. مرد آن شب مثل شب هاى گذشته به خانه زنگ نزد. فقط در کنار تخت
همسرش نشست و غرق تماشاى او شد که هنوز بی هوش بود. صبح روز بعد زن به هوش آمد. با
آن که هنوز نمى توانست حرف بزند، اما وضعيتش خوب بود. از اولين روزى که ماسک اکسيژنش را
برداشتند، دوباره جر و بحث زن و شوهر شروع شد. زن می خواست از بيمارستان مرخص بشود و
مرد م یخواست او همان جا بماند. همه چيز مثل گذشته ادامه پيدا کرد. هر شب، مرد به خانه زنگ
می زد. همان صداى بلند و همان حر فهايى که تکرار می شد. روزى در راهرو قدم م یزدم. وقتى از
کنار مرد م یگذشتم داشت می گفت: گاو و گوسفندها چطورند؟ يادتان نرود به آنها برسيد. حال مادر
به زودى خوب می شود و ما برمی گرديم. نگاهم به او افتاد و ناگهان با تعجب ديدم که اصلا کارتى در
داخل تلفن همگانى نيست. مرد درحالى که اشاره م یکرد ساکت بمانم، حرفش را ادامه داد تا اين
که مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: خواهش مى کنم به همسرم چيزى نگو. گاو و
گوسفندها را قبلا براى هزينه عمل جراحيش فروخته ام. براى اين که نگران آيند همان نشود، وانمود
می کنم که دارم با تلفن حرف می زنم. در آن لحظه متوجه شدم که اين تلفن براى خانه نبود، بلکه
براى همسرش بود که بيمار روى تخت خوابيده بود. از رفتار اين زن و شوهر و عشق مخصوصى که
بين شان بود، تکان خوردم. عشقى حقيقى که نيازى به بازی هاى رمانتيک و گل سرخ و سوگند
خوردن و ابراز تعهد نداشت، اما قلب دو نفر را گرم م یکرد.